De bezitter van deze stevig verankerde scooter zorgde ervoor dat zeker tien fietsers niet bij hun voertuig konden komen. Een gedupeerde fietser dacht hulp te kunnen verwachten van een van de vele instanties die zich zo vaak bekommeren om verkeerd gestalde fietsen. Hieronder zijn letterlijke verhaal over een frustrerende tocht op zoek naar hulp in een stad waar “service, gastvrijheid, in Zwolle is altijd plaats, klantvriendelijkheid” soms alleen maar mooi klinkende kreten blijken te zijn.

U zet uw scooter zodanig neer dat tien fietsers niet meer bij hun fiets kunnen. Mag dat? Het zou zo maar de makkelijkste vraag op een verkeersexamen voor bromfietsers kunnen zijn.

Maar het probleem oplossen, dat blijkt nog niet zo simpel.

Ik kwam al behoorlijk verregend aan op station Zwolle, ‘s middags om kwart over vier. Dus snel de fiets opzoeken. Tien minuutjes doorbijten nog, dan zou ik thuis zijn. Dan had ik niet op bovenstaande parkeercreatieveling gerekend. Dwars voor de dubbele rekken had een scooterrijder zijn tuig op de stoep neergezet en met een dikke ketting vastgemaakt aan een paal. Al zou je hem op zij willen zetten, waar naartoe?

Met de het nodige duw en trekwerk kreeg ik mijn fiets eruit. Maar voor het grootste deel van de geblokkeerde fietsen zou het schier onmogelijk zijn om die weg te halen. Ach, we zijn toch op de wereld om elkaar een beetje te helpen, niet waar? Dus laat ik eens proberen of dat ding op een nette manier verwijderd kan worden.

De eerste stap: de gemeente via 14038. Na het keuzemenu (lekker handig, in de regen), krijg ik de telefoniste aan de lijn.

“Dus u wilt een foutgeparkeerde fiets melden…?”

“Nee, mevrouw. Een scooter. Die ervoor zorgt dat er tien plekken onbereikbaar zijn.”

“Maar daar gaan wij niet over. Belt u maar met Traffic Support. Heeft u pen en papier?”

“Nee, maar roept u maar.”

Een 038-nummer onthouden, gaat nog wel.

Tweede kastje: “Fietshandhaving?”

“Nou, eerder een scooter.”

“Over handhaving gaan de boa’s, meneer. Ik geef u een 06-nummer.”

Een 06-nummer onthouden, dat gaat dus niet. Weet je wat: ik probeer het bij de politiepost om de hoek. Sta ik ook even droog, want mijn broek begint inmiddels aardig doorweekt te raken.

“Een foutgeparkeerde fiets? Daar gaan wij niet over, meneer. Wij gaan alleen over de treintjes.”

“Dat weet ik, maar jullie kunnen toch vast iemand bellen?”

“Wij mogen geen boa’s aansturen, sorry.”

“Ja, maar aansturen hoeft ook niet: gewoon even bellen! Hebben jullie geen telefoonlijst of zo?”

“Wij mogen geen boa’s aansturen, sorry.”

Een laatste poging dan. De AFAC zit dichtbij. Daar zullen vast ook wel wat boa’s zijn.

En of er boa’s zaten. Het zal vast helemaal niets met het regenachtige weer te maken hebben gehad, maar in hun hok zaten zeker acht uniformen koffie te drinken, broodjes te eten of te spelen met hun telefoon.

“Fietsen? Nee, meneer. Moet u aan de andere kant zijn. Dat is de afdeling fietsen.”

En inderdaad: het kon niet missen: honderden fietsen en zelfs een verdwaalde scooter.

“Hallo! Ik zie dat jullie fietsen weghalen en zelfs zo nu en dan een scooter? Da’s mooi! Want moet je dit zien!”

Ik kreeg er zin in. Zo dicht bij mijn doel. Ik liet hem de foto zien.

“Nee meneer. Dat is een scooter. Wij halen alleen fietsen weg. Voertuigen met een kenteken, dat mogen we niet. Dan moet u bij de boa’s zijn. Die zitten hier aan de andere kant.”

“…”

“Is er iets?”

“Daar kom ik net vandaan!”

“O… Wacht, ik loop met u mee. Kan jij deze man even helpen?”

“Hoi! Daar ben ik weer! Die scooter dus…”

“Ja sorry, meneer. Daar kunnen we echt niets mee. Hij staat immers niet fout geparkeerd, dus als we hem weghalen, is het diefstal.”

“Niet fout geparkeerd? Hij blokkeert tien fietsen en er staat een parkeerverbod voor buiten de klemmen. Hoezo niet fout geparkeerd??”

“O. Ja… Heeft u de spoorwegpolitie al geprobeerd…? Het is toch NS-grond?”

Ik ga mijn lijstje in gedachten af.

“Eh, ja, dat was poging vier! Maar zonder gekheid, dit is gemeentegrond.”

“Heeft u het daar al geprobeerd dan?”

“Die verwezen me naar jullie!”

“Ik zou gewoon de politie bellen…”

“Weet je? Doen jullie dat maar!”

Burgerzin houdt ergens op. Dat was bij mij na drie kwartier en dit verhaal